Przeciętny wiek dębu przeznaczonego do wyrębu i produkcji beczek do wina to 80 – 120 lat. Wyrąb drzew ma miejsce przeważnie zimą, tak aby w pniu było jak najmniej soków.
Odpowiednie dęby rosną tylko w kilku miejscach na kuli ziemskiej. Najbardziej znane i najczęściej stosowane to dęby francuskie i amerykańskie.
Najwyżej cenione są dęby francuskie, m.in z tej przyczyny, iż francuskie lasy są wyjątkowo starannie utrzymywane i pielęgnowane. Najbardziej znane lasy to Allier, Lomousin, Nevers, Tronçais i Vosges. Drewno pozyskane z każdego z tych lasów różni się od siebie szeregiem charakterystycznych cech, a winiarze zakupują beczki z różnych źródeł, w różnym stopniu tostowane tak aby nadać swoim winom unikalny charakter.
Dęby amerykańskie porastają głównie Wschodnie Stany, ale również Missouri, Minnesota i Wisconsin. Ostatnio dołączył do tych Stanów – Oregon, z nowym typem dębu bardzo zbliżonym do europejskiego.
Dąb amerykański wyróżnia się atrakcyjną słodką nutą waniliową, charakteryzuje się też stosunkowo szybkim wzrostem, gruboziarnistością struktury drewna i niższym poziomem tanin.
Francuskie, natomiast dęby posiadają bardziej drobnoziarnistą strukturę, wyższy poziom tanin i są mniej aromatyczne.
Winiarze najczęściej stosują dąb amerykański przy tworzeniu potężnych win czerwonych i chardonnay w cieplejszych klimatach.
(...)
Włoscy winiarze, natomiast szeroko stosują drobnoziarnisty, niskoaromatyczny i niskotaninowy dąb słoweński.
Natomiast do czasów Rewolucji Październikowej, bardzo szeroko był stosowany, szczególnie we Francji – dąb bałtycki.
Kanadyjscy, z kolei, winiarze eksperymetują z dębem kanadyjskim, który opisywany jest jako pośredni pomiędzy dębem francuskim a amerykańskim.
